God save the queer
Thuis bij Richard die in het Highgate kerkhof woont in Londen, 2002
Pieter verblijft courant bij fotograaf Richard Elliott die pal in het Highgate kerkhof woont. Richard komt meermaals langs in Aarschot en nodigt Frie en Mia in Londen uit. Frie die nog nog nooit in Engeland is geweest maakt achterop de moto van Richard een London by night rit. Achteraf zegt Richard dat hij via de motorcycle helmet interphone Frie hoorde zingen van geluk.
uit het boek ‘De belevenissen van Wytze Russchen, Het Oliemannetje, Toplobbyist in Europa’ – 2014 – hoofdstuk 2.8 ‘Buitenwipper’ – pagina’s 40,41,42 .
2.8 Buitenwipper
Het Frans was een horde, maar het Vlaams was dat ook.
Dan heb ik het niet eens zozeer over taal, maar meer in het algemeen over de integratie in een ander land. België is vlakbij, maar voelde vaak toch heel ver weg. Bij diverse avonturen speelde het liedje van Het Goede Doel in mijn hoofd: lk heb getwijfeld over België.
Die heimwee maakte langzaam plaats voor bevrijding. Ik begon me thuis te voelen bij de zuiderburen. Stef Bos nam het over en uit zijn mooiste lied klonk het: ‘Ik kom uit een land van schreeuwers, maar ik heb geleerd hier om stil te zijn, ik wil alleen maar hier leven.’ Het lied heet De liefde hier gevonden. Dat gold voor mij met enige regelmaat in die tijd.
Mijn eerste liefde was een notariszoon. Pieter uit Aarschot. Goed tegen de heimwee, hij zorgde voor een ‘plezante’ cultuurshock. Want Pieter was een gourmand. Hij reed op een motor en met hem was het alle dagen feest. Nou zijn de meeste Belgen verzot op lekker eten, maar ik was toen nog niet veel gewend. Ja, in Drachten gingen we een keer per jaar naar de Chinees of in de latere jaren werd wel eens een pizza besteld, maar voor de rest was het prakken en stampen geblazen. Steeds thuis, rond een uur of halfzes. Boerenpot.
Pieter heeft me leren eten. En dat was bij lange na geen kwestie van geld of luxe. Wel van traditie en smaak, het eten waarderen, kritisch genieten, kortom iets dat in Friesland niet altijd standaard in de bagage zit. `Waar hebt ge vandaag goesting in? ‘Eén van de mooiste Vlaamse woorden, goesting. Pieter had vaak goesting. Zei ik spaghetti, dan dacht ik thuis of om de hoek een bolognaise te gaan eten. Beiden waren geen optie voor Pieter. De beste spaghetti at je op de Heysel, dus wij voor een pasta van zeven euro op de motor naar een buitenwijk. Compromissen waren niet toegestaan.
Mosseltijd? Hop, helm op en naar Koekelberg. Daar, aan de voet van de Basiliek, offreerde Brussel haar beste schaal-en schelpdieren.
Een enkele keer mocht ik het restaurant kiezen. Maar per definitie werd Pieter dan onwel. Hoe kon ik zo’n slecht etablissement voorstellen? Dagen maagpijn! Hollanders waren culinaire barbaren en ik ja, ik was een DiepFries avant la lettre die veel opvoeding benodigde, daar wilde Pieter wel in voorzien. Pieter was overigens vaste klant in homobar ‘Le CanCan’. Later bleek dat hij daar ook de hele menukaart had ‘afgewerkt’.
Hij kwam wel eens in mijn zolderkamertje maar hield dat nooit lang vol. Pieter was gewend aan grote villa’s met lange oprijlanen en weelderige tuinen. Toch had ie voor mij gekozen. Althans dat dacht ik. Soms gingen we op de Ducati naar zijn ouderlijk huis. Rozentuinen, zwembad en gouden kranen. … …Pieter woonde ook boven de notarispraktijk. Daar bedreven we meestal de liefde. Met op stip qua ligging z’n vaders bureau of de piano. Ik dacht wel eens dat Pieter zo wraak nam; later bleek dat zijn wrok tegen pa wel erg diep zat, zo vaak moest Pieter wraak nemen. With or without me. …
… Het was een eerste les in een lange inburgeringscursus Vlaams. Dit omvatte in ieder geval goed eten, inclusief patatten, pintjes drinken, en dus ook de taal. Uiteindelijk heb ik hem buitengewipt, maar ik heb nog elke dag profijt van wat ik van de Pieter uit Aarschot heb geleerd, op vele fronten. Bovendien voelde ik me zo nog sneller thuis in België. Mercikes! – Wytze Russchen
“Wat gisteren was, is voorbij. Wat morgen zal gebeuren, zien we wel. De meeste mensen denken dat ze met elke emotie en gedachte iets moeten doen. Maar dat is niet zo. Je kunt dingen laten passeren.” – Petra De Sutter
Spieler (1979) Astrid Klein
Joyride
1990, Een tooggesprek in het Schwulenviertel van Antwerpen met ene Jan, zaakvoerder van een grote houtzaak. Jan wilt Frankrijk ontdekken, verstaat geen Frans en overtuigt Pieter om hem te chaufferen en te gidsen. De week daarop raced Pieter de sportcar van Jan naar Zuid-Frankrijk waar het regent, dus blijft Pieter tot ’s avonds volgas geven en met Jan in Barcelona aankomt. Daar blijkt Jan meer te verlangen van Pieter. Die passeert de nacht op een deken op het balkon van het hotel op de Ramblas. Pietertje is een succesnummer in Catelaanse gay clubs. Boze Jan kapt z’n Whisky over Pieter tot vreugd van Catelanen die Pieter bespringen om van de Whisky te proeven. Depressieve Jan fotografeert gedurend Pieter en wil na drie dagen terug naar Antwerpen. Op een parking in Lyon denkt Jan aan zelfmoord en tuurt op een bank. Het moment om van Jan af te geraken. Pieter pakt Jans’ portefeuille en vraagt aan picknickende Hollanders om hem aan “dieje daar” te geven en Pieter vlamt alleen verder naar België. In Aarschot aangekomen zegt Frie met een sigaar in de mond: “Joeng, joeng, ze hemme van de gendarmerie van Lyon gebeld dat gij daar nen otto gepikt hebt.” De Hollanders hadden de portefeuille bijgehouden. De broer van Jan kon hem gaan oppikken in Lyon… Enkele weken later komt Jan naar Aarschot om zich te excuseren. Hij ging ervan uit dat Pieter een gigolo was. Achteraf meldt een vriendje van Pieter, decorateur Pieter Porters al giechelend dat Jan in z’n homecinéma diavoorstellingen organiseert over zijn opgelopen trauma met Pieter. Honderden dia’s van Pieter, tot in de badkamer toe.
De jongensnaam Pieter sterft langzaam uit (foto: 2003)
Wim (1975-2023) de liefde van Pieter tussen 1994 en 1999
De eerste avond met Wim speelde deze interpretatie van de Romance Larghetto van Chopin onafgebroken. Pieter beoogde dat hun mooiste romance zou starten met eindeloze muziek.
Als achttienjarige was Wim zwem-rugslag kampioen van de Benelux . Wim zal de kleinkinderen van Frie leren zwemmen.
Marcus, van 2004 tot 2009 de compagnon van Pieter wordt niet aan Frie en Mia gepresenteerd om hem te behoeden voor hun denkbare giftige uitlatingen. De vreedzame mennekes huizen in de Naamsestraat te Brussel. In dat tijdvak studeert Marcus filosofie aan de ULB en wordt laureaat ‘du prix littéraire de la Fédération Wallonie-Bruxelles’. Hij werkt als student voor de cinéma UGC Toison d’Or. Naar het einde toe van hun liefdesgeschiedenis causeert Marcus een aardig mondje Osschots! Het waren Kiki Didden (Kika D. fotograaf) en Bénédicte Dautricourt (invoerhandel Pierre Frey) die Pieter aanmoedigden naar Brussel te trekken. (foto: 2007)
September 2009, wanneer dit zangstuk plots opspringt beseffen Marcus en Pieter dat hun wondermooie verbintenis afgerond wordt.
‘Champs-Elysées’ is een liedjesprogramma van 1982 tot 1990 en maakt Pieter gek van Parijs
Sympa et attachiant
Pieter en Christophe, thuis bij laatstgenoemde in de Limousin (2010)
Breuk met het verleden: Zoon Pieter blijkt de tegenpool van zijn vader. Binnen het gezin hangt een omerta over zijn homoseksualiteit. Om een raadselachtige reden verbetert naar het einde toe zijn ‘Umbruchkompetenz’. Godfried keert zijn kar en is verheugd over de relatie tussen zijn zoon Pieter en Christophe Coineau uit Parijs.
Monsieur Pierre Coineau (1933-2021) verwelkomt de Vlaamse partner van zijn zoon hartelijk.
“Je crois qu’en fait un homme passe sa vie à guérir de son enfance.” – Jacques Brel
Annie en Pieter zijn buren en houden vaak een praatje over oa Mia die ook rotzooi opraapt op de Steenheuvels. Annie en Mia hebben al meermaals telefonisch geconverseerd. Naar de mening van Mia verdient Annie een standbeeld in Parijs.
PRV PROTEGER, RASSEMBLER, VIVRE ENSEMBLE (titre de l’action d’Annie)
Mike Kelley (1954-2012) The Power of the Unconscious, 1985
“Les folles honteuses, il faut en dire du mal“
“Les gens qui s’assument pas et qui font peser sur les autres le poid de leur tourment interieur. Qui condamnent les autres à cause de leur propre péché. Parce qu’ils appelent leur peché. Les folles honteuses sont les curés qui mettent leurs mains dans les culottes de leurs petits garçons et qui après condamnent les homosexuels adultes.” – raconte Michel, Haute Personnalité française à Pieter (2024)
“Das schöne, Gute und Wahre in der Kunst interessiert mich nicht besonders. Den Künstlern geht es um die Auseinandersetzung mit der Gesellschaft. Und die kann hässlich ausfallen.” – Harald Falckenberg (1943-2023)
PRXXI Lions club Aarschot >>>