<< X Studies
Godfried voert campagne voor Koning Leopold III op de Grote Markt in Aarschot
In 1950 bewijst een jonge Godfried zijn belgitude. Hij schaart zich pal achter koning Leopold III en maakt deel uit van het campagneteam voor de eerste en enige nationale volksraadpleging als oplossing voor de koningskwestie.
In 1956 volgt Frie een officiersopleiding bij de landcomponent van defensie
Godfried, reserve officier
Leuven kermis (1956)
« Inter arma silent leges »
« Onder het wapengeweld zwijgen de wetten »
Frie omschreef zijn legerdienst als de mooiste periode van zijn leven.
1973 – Bezoek van koning Boudewijn en koningin Fabiola aan Aarschot. Burgemeester Jos Pelgrims (van 1972 tot 1976) en Frie zijn buren en wonen in de schaduw van ’s Hertogenmolens.
‘s Hertogenmolens Aarschot – olie op canvas
Postogram naar aanleiding van het met pensioen gaan van Frie
25.8.1998 te Aarschot Van een klein Aarschots kantoortje maakte je één van de grootste van het arrondissement. Je was het prototype van de “zeer goede” notaris: – Geen professorengeleerdheid, maar met kennis van zake, rustig, diskreet, dikwijls met de glimlach soms met de scherpe blik en vooral met een opmerkelijke eenvoud… heb je duizende dossiers perfect afgewerkt. Wat een carriëre!!! Uw kinderen mogen fier zijn op u. Proficiat Fried. – Jos en Christiane Pelgrims
Jos Pelgrims (1926-2021) en Mia (foto: Antwerpen, 1968)
Frie en Frans Janssens (2011)
Frans Janssens (1922-2018) was de officieuze dorpsburgemeester van Wolfsdonk. Frans die drager was van meerdere burgelijke- en militaire eretekens, voorzitter van talloze verenigingen betrok Frie in het sociale leven van Wolfsdonk. Frans Jassens benoemde Frie tot ere-voorzitter van de fanfare.
Frie als ere-voorzitter Koninklijke Oudstrijdersbond Wolfsdonk-Langdorp
Burgemeester André Peeters voert regelmatig een gesprek met de notaris. Zo blijft Godfried op de hoogte van het actuele stadsbeleid.
“Jouw vader zal in mijn herinnering altijd blijven voortleven als een warme, bescheiden en wijze persoonlijkheid, die bovendien niet gespeend was van een bijzondere, droge vorm van humor. Geen wonder dat hij met die eigenschappen in heel onze stad geliefd was! Ook Wolfsdonk en zijn geliefde fanfare droegen hem in het hart. Persoonlijk heb ik hem altijd graag ontmoet. Ik voelde immers dat onze waardering en respect voor elkaar wederzijds waren. Ik heb in mijn leven heel veel mensen ontmoet en mijn herinnering aan velen vervaagt spijtig genoeg met de loop der jaren. De herinnering aan jouw vader blijft echter springlevend. Het zegt veel over zijn persoonlijkheid! Als zoon mag je fier op hem zijn! Ook jou heb ik trouwens altijd gewaardeerd.” – André Peeters Ere-burgemeester (2024)
Paul, Frie, Fred, Jos. Fred verbleef tijdens de bevrijding als Engels soldaat bij de familie Van Kerckhoven.
In 1982 en 1983 verplicht vader ons de afleveringen van de BRT-televisiereeks over de Tweede Wereldoorlog ‘De Nieuwe orde’ door Maurice de Wilde (1923-1998) te volgen. Wanneer ‘de führer uit Bouillon’ Léon Degrelle (1906-1994), die de Belgische fascistische beweging Rex oprichtte in beeld verschijnt zie ik het afgrijzen en de angst in de ogen van mijn vader. Voor de rest heb ik mijn vader nooit angstig geweten.
Midden jaren ’70 wordt Luc Delafortrie (1912-1999) een bekende buurman. Hij was organisator van het Verdinaso, redacteur van De Standaard, publicist De Nieuwe Gids, schrijver, dichter. De auteur maant Frien aan om zijn bossen niet te verkavelen anders zal hij aangifte doen wegens vermoeden van knevelarij en beroepsmatige discriminatie. Met kerst krijgt Frie een vier meter hoge kerstboom en een dichtbundel van Delafortrie. In 1983 wordt hij in zijn bos geïnterviewd voor het tv-programma over WO II ‘De nieuwe orde’ door Maurice Dewilde. Het succes van de buurman heeft ook een minder geslaagd gezicht (en dan bedoel ik niet eens de collaboratie). De mede oprichter van het Priester Daensfonds verhuist en laat Frie in verdwazing achter wanneer hij desalniettemin zijn bosgronden heeft omgezet in bouwloten, die hij verkoopt.
« Bij heel wat mensen gaat het woord de gedachte vooraf. » – citaat Luc Delafortrie
Mia en Ilse spelen een quatre mains. De dame half in zicht met bruin avondkleed is Cileke, de vrouw van minister Jos Chabert.
tante Cileke (1935-2020)
Minister van Staat François-Xavier de Donnea, Minister van Staat Jos Chabert (1933-2014), Mia (foto: 1998)
“Ik kan elke dag gaan. Ik word overal uitgenodigd. Ik was veel liever thuis gebleven.” – Mia
Pieter moet de minister en zijn vrouw aanspreken met nonkel Jos en tante Cileke want “Dat kan later nog van pas komen.” Om lang goed te blijven eet deze nonkel Jos elke dag een appel. In de jaren zeventig zijn hij en zijn vrouw vaak geziene gasten op de Steenheuvels. Meestal rijdt Chabert zelf met z’n ministeriële zwarte Mercedes ‘s’ met een reusachtig antenne op de koffer. ” Ook op zondagnamiddagen komt het paar stappen in de Langdorpse bossen. Cileke is bijzonder lief en bekommerd om Pieter. Vaak wandelen de twee een tiental meter achter het groepje en praat ze zachtjes met hem over ‘relations humaines’. Op een keer blijft Cileke weg. Haar man, de minister ging ervandoor en liet gemakkelijkshalve zijn Cileke in een psychiatrische instelling wegmoffelen. Pieter houdt er een levenslange afkeer voor het machismo aan over.
“Enkel een moraal die zichzelf verankert in een appel van de ander, van de wereld – en voor gelovigen van God – kan een stevig gefundeerd referentiekader bieden.” – Johan Van der Vloet
Chabert slaagde erin een aantal weinig populaire, maar noodzakelijke maatregelen erdoor te drukken, zoals de gordelplicht, snelheidsbeperkingen en striktere alcoholcontroles.
Eerste Minister Mark Eyskens, ruimtevaarder Dirk Frimout, de adelijke families von Strydonck de burkel en de Spoelberch zijn te gast op de Steenheuvels.
Mia, professor Roger Blanpain (1932-2016), Pieter, buurvrouw Clairette Macken Serneels (foto: 2001)
Blanpain haalt de wereldpers door te verklaren dat de paus volgens het Belgisch recht strafbaar is omdat vrouwen geen priester mogen worden. In 1991 stelt hij voor om de Salische wet af te schaffen, waardoor ook vrouwen in ons land op de troon kunnen zitten. Koning Boudewijn gaat in op het voorstel.
Excellentie Gunnar Riebs, Prins Karel Graaf van Vlaanderen (1903-1983) was de broer van koning Leopold III en E.H. Jos Goor (foto: Aarschot, 1979)
Volgende tekst door Zijne Excellentie Gunnar Riebs.
Ik vergezelde wijlen Z.E.Heer Jos Goor bij het dragen van de communie. Aanvankelijk gingen we te voet. Later met de wagen en Notaris Van Kerckhoven was chauffeur. Het was telkens een plechtig moment.
“Gij zijt priester in eeuwigheid”, zegt de psalmist. Iets van die eeuwigheid hing altijd over Mijnheer Goor, zoals men hem gemeenzaam aansprak.
Voor de ziekencommunie was Mijnheer Goor in priestertoog – die hij overigens zijn hele leven dagelijks gedragen heeft- en verder superplie, stola, schoudervelum en baret. Onder het schoudervelum het Allerheiligste, opgeborgen in een pyxis.
De priester zat naast de notaris, ik achteraan met corporale in een bursa en klaar om de deur van de wagen te openen.
In de huizen waar we de communie brachten, was de tafel als een altaar: een prachtig tafelkleed,kruisbeeld met twee brandende kaarsen.
Verder twee bekers, een eerste met wijwater met palmtak. “Heer, zegen dit huis en al zijn bewoners” – zo begon de priester- en zegende met wijwater.
De andere beker met gewoon water voor de ablusie, na het uitreiken van de communie.
Op een schotel lagen een paar fijne sigaren voor Mijnheer Goor en – tot mijn grote vreugde – een muntstuk voor mij.
Notaris Van Kerckhoven had een lijstje met de adressen, want uit eerbied voor de aanwezigheid van God zelf in het Allerheiligste, gebeurde de hele tocht in stilte. Ik besef echt wel dat -wanneer men dit vandaag leest- het een verhaal is uit een andere eeuw, letterlijk en figuurlijk.
Gunnar Riebs, Consul-Generaal (H) van de Slovaakse Republiek.
Geregeld komt Mijnheer Goor polshoogte nemen van het notariaat en het gezin van Frie. De notaris overhandigt de Eerwaarde levensgenieter steevast een houten ‘Corps-Diplomatique’ sigarendoos.
Uit de zonnige stadstuin van Mevrouw Riebs met wie Mia iedere keer een praatje slaat wanneer zij naar het stadscentrum wandelt: de ‘Arthur Bell’ roos. De lievelingsbloem van Godfried. Symbool voor kracht, verbondenheid en vrolijkheid.
Het overlijden van Boudewijn zijn vorst is voor Godfried „een moment van verdriet”. Koning Boudewijn was drie weken jonger dan Godfried en overleed op 62-jarige leeftijd. (1993)
“Iedereen draagt ergens een lijden met zich mee. Zelfs mensen die groot succes gekend hebben, verbergen een groot lijden. Complexen, wonden. Als je dat eenmaal begrepen hebt, besef je dat we allemaal maar mensen zijn. Dat brengt mensen dichter bij elkaar, en dan kun je hen beter begrijpen.” – Koning Boudewijn
Frie denkt voor Pieter te kunnen bepalen wat belangrijk is of essentieel. Pieter behoort tot een van de laatste militaire dienstplichtigen. In het Centrum voor Recrutering en Selectie, in de volksmond ‘het klein kasteeltje’ (naar de vorm van het gebouw) vertelt hij een gepassioneerd motard te zijn. Pieter wordt als motorijder bij de eenheid ‘Ardeense Jagers’ in Vielsalm onder de wapens geroepen waar het devies luidt: “Résiste et mord”. Voor eigengereide Mia véél te stoere venten daar in Vielsalm en een politieke relatie wordt bevolen Pieterke over te plaatsen naar de Heverlee Kazerne. Een gerecruteerde van Heverlee zal i.p.v. Pieter bij het korps ‘Chasseurs Ardenais’ terecht komen. Frie doet een tevergeefse poging om van Pieter een Reserve-Officier te maken. Pieter volgt een Franstalige opleiding als vrachtwagen-en Jeep instructeur maar is daarna niet meer geneigd om naar de pijpen van zijn oversten te dansen. Na een strenge opvoeding is zijn honger naar huid, herrie en hosanna te groot. Aan de psychiater van het Militair Hospitaal jammert hij over bangheid voor mannen in uniform, hij is zinnens zichzelf van het viaduct van Vilvoorde te gooien. Vanaf dan moet hij maar enkele dagen per maand naar de kazerne. Op een keer rijdt hij met de Bombardier Jeep met enkele soldaten naar huis. Thuis aan de inkompoort legt een militair aan de conciërge uit: “De Krijgsraad vervolgt Van Kerckhoven wegens dessertie.” Glunderende huishoudster tegen Mia: “Zie’ret wel se tmadam. K’em et oemmes allemeleeve gezei. Da kan ni blaave duure. Met alle Pieter, mee wa dieje allegowa uit een stjèkt.” Lijkbleek, schoorvoet Mia tot aan de leger Jeep om de aanklacht te aanhoren. Wat een hilariteit wanneer Mia de farce door heeft! Zij nodigt Pieter en zijn mede-soldaten uit voor een hartige beet en een glas wijn. De rest van zijn legerdienst trekt Pieterke als geesteszieke dubbel soldij, gaat werken als couchetiste bij Wagons-Lits. En alsof dat nog niet genoeg is duikt hij tijdens het weekend in de Brusselse gay-nachtcultuur met Frie’s officiersuniform aan. “Ge zèt nen echte carrottentrekker (carroteur: soldat qui se dérobe par un subterfuge au règlement, aux obligations du service). Ik had aan de Luitenant-kolonel gevraagd om u in ’t oog te houden. En als ik er mee bel zegt hij dat ge er nooit zijt, dat t’em niet weten waar dat ge zit. Ik zèn er veu verleege.” – Frie
In 1999 komt Pieter op een verkiezingslijst terecht maar dan wel op “de meest nederige plaats”: als lijstduwer.
het campagne team van Pieter: Jef antiek en Chris Goethuys
bewerkte verkiezingsaffiche van Pieter (1999)
Aan Premier Guy Verhofstadt vraagt Pieter tijdens een VLD-congres “Voor tegen wanneer het gay-huwelijk mogelijk zal zijn”. De Eerste Minister belooft er werk van te maken. Een volgende vraag luidt: “Waarom er zoals voor vrouwen geen pariteitsregels bestaan voor gays op kandidatenlijsten”. Wanneer in 2003 het huwelijk tussen twee personen van hetzelfde geslacht legaal wordt, komen Pieter en zijn ex-vriend Wim op het dak van het kabinet van de Minister terecht voor deze foto.
met minister Patricia Ceyssens op de boer (2003)
met Gwendolyn Rutten op de flyer (2003)
met Nicole Van Emelen, de hartenkoningin van gelijke kansen en armoedebestrijding (2012)
staande klok – Henry Dille – Aerschot 1816
De schoonfamilie van Nicole Van Emelen woonden vele generaties in ’t Zavelhof te Langdorp. In het sprookjesachtig decor waar Frie troont tikt deze staandeklok afkomstig van ’t Zavelhof.
« Horas non numero nisi serenas »
« Je ne compte que les heures heureuses »
Kolonel Rens (1917-2013) en Mia
met prinses Delphine von Sachsen Coburg op de foto
“Word wie je bent” – Koning Filip
XII Rang en stand>>>